INDEX ACHTERGRONDEN SEQUELS
SEQUELS
Geen fenomeen van nu
Alvin Reniers | 27/10/1997
Wanneer een al dan niet filmische formule aanslaat, zal ze meestal gretig herhaald worden. Het verschijnsel sequel bestaat sinds het ontstaan van de zevende kunst en kan nauwelijks een nieuwe trend genoemd worden. Een goede reden dus om de geschiedenis van de sequel even onder de loep te nemen.
Tussen 1912 en 1956 werden in Amerika vijfhonderd serials gedraaid, waarvan 269 stomme films. Een serial is een soort 'hoofdstukken'-film, bestaande uit tien tot vijftien delen.
Het eerste deel duurde meestal dertig minuten, de vervolgen veelal twintig minuten. Deze korte filmpjes werden gedurende een week vertoond en vertelden samen een verhaal. Iedereen die de hele serial wilde bekijken, moest dus tien tot vijftien weken achter elkaar naar de bioscoop. Zo trokken de bioscopen vaste klanten aan.
Serials waren vooral op jeugdige kijkers gericht en bestonden meestal uit western- en junglefilms. Tenslotte kon men nog eens naar een verkorte versie van speelfilmlengte kijken.
Onder de talloze voorbeelden vinden we een hoop Tarzan films. Ook Dick Tracy kreeg in de jaren dertig een aantal serials op zijn naam.
Ongetwijfeld kan de serial worden gezien als een vroege voorloper van het feuilleton en in bredere zin als de opa van de moderne sequel.
Modern wil echter niet zeggen hedendaags. In de gloriedagen van de serial, werden er reeds sequels geproduceerd. In alle genres vinden we talrijke voorbeelden.
Op het terrein van de western vinden we Hop-A-Long Cassidy (zesenzestig films), Kit Carson en de The Durango Kid-serie (meer dan tachtig films). Onder de bekende detectives lopen we Charlie Chan (meer dan veertig films), The Thin Man en Philo Vance tegen het lijf.
Op het vlak van de comedy citeren we Maisie (acht films) en Mexican Spitfire (zeven films), gemaakt in de jaren veertig en bol staand van voortijdse vrouwenemancipatie.
De sequel is uiteraard geen uitsluitend Amerikaans produkt. In de sixties produceerde Duitsland de bekende Winnetou-reeks, terwijl ook Jerry Cotton en Kommissar X het witte doek van allerlei moordmysteries verlosten. Frankrijk scoorde in jaren vijftig met Lemmy Caution (met Eddie Constantine) en Fantomas (met Louis de Funes). Later werden Angelique en Le Gendarme gelanceerd. In Japan startte men in 1954 met de Godzilla-reeks, die nog steeds doorloopt.
In onze reis doorheen de verschillende decennia belanden we stilaan in de zeventiger jaren. Naast de overbekende French Connection en Godfather films, maken ook mensen zoals Shaft (drie films) en Cleopatra Jones (twee films) hun debuut.
De eighties en nineties kunnen wellicht de hoogdagen van de sequel worden genoemd. De wereld van de hedendaagse sequel wordt vrij gecompliceerd maar is absoluut fascinerend. Vooral wanneer we ons verdiepen in de B- en C-films, vinden we pareltjes, die voor elke hardcore filmliefhebber een must zijn. Stof genoeg dus voor een uitgebreid vervolg.
Planeet Cinema is een online filmmagazine. We bekijken films zonder grenzen: oud of nieuw, populair of obscuur.
We geven graag nieuw schrijftalent de kans om online te publiceren.
Planeet Cinema beschikt over een uitgebreid archief van meer dan 6.000 artikelen sinds 1993.
HOME
RECENSIES
ACHTERGRONDEN
FESTIVALS
KLASSIEKERS
Vrouw in een mannenwereld
Met de hulp van een historica draaide de Franse regisseur Bruno Nuytten in 1988 een biopic over een van Frankrijks meest bekende vrouwelijke kunstenaars uit de negentiende eeuw. De gelijknamige film vertelt haar tragische levensverhaal begeleid door de dramatische muziek voor hoofdzakelijk strijkers van componist Gabriel Yared.
>>>
De beeldhouwer die niet wou schilderen
Quizvraagje voor bij de barbecue: wat hebben Mozes, Johannes de Doper, Marcus Antonius, Henry VIII, Michelangelo en God de Vader zelve gemeenschappelijk? Antwoord: ze werden allemaal op film vereeuwigd door Charlton Heston.
>>>
Het spanningsveld van de kunstenaar
Een kunstschilder die in de tweede helft van de negentiende eeuw in het zog van het impressionisme op de kunstscène verschijnt, is Auguste Renoir. Deze Fransman die ongeveer 6000 schilderijen maakte, is echter niet de enige kunstenaar die Gilles Bourdos met de film Renoir in de verf zet.
>>>
Genialiteit ondergedompeld in miserie
Quoth the raven: ‘nevermore’. Edgar Allan Poe schreef de beroemde dichtregel in 1845, en sindsdien heeft zijn raaf de populaire cultuur niet meer verlaten. Als zelfs The Simpsons je gedicht opnemen in hun Treehouse of Horrorreeks, weet je dat je het als dichter gemaakt hebt.
>>>
Pop-art tot de tiende macht
Thierry Guetta is een Fransman die in Los Angeles een tweedehands kledingzaak heeft. Via via ontmoet hij een street art-kunstenaar en hij – notoir allesfilmer – springt bij en filmt alles. Meer street art-kunstenaars laten zich filmen. Een idee voor een documentaire is geboren. Maar er is iets loos. Guetta zal niet rusten voor hij alle kunstenaars heeft gefilmd. Hij ontmoet er veel. Maar er ontbreekt er een: Banksy, die intussen wereldberoemd is geworden met zijn ironische street art.
>>>
Wie is er bang van Alfred Hitchcock?
In 2012, meer dan 30 jaar na zijn dood, verschenen er plots twee films over het leven van Alfred Hitchcock. Het mag een wonder zijn dat het zolang geduurd heeft. Hitchcock was een mysterieus man en een gedroomd object voor een biopic.
>>>
Cinéart
Alle gelukkige gezinnen zijn hetzelfde
>>>