Paramount Pictures

INDEX >> ACHTERGRONDEN >> INDIANA JONES

INDIANA JONES
Wie zoekt die vindt

Tim Veekhoven | 18/05/2008

De relikwieën in de films van Indiana Jones zijn niet alleen de perfecte McGuffins, ze dompelen de films onder in een unieke mystieke sfeer waardoor Indiana vaak wordt geconfronteerd met zijn eigen geloof in de kracht van deze objecten.

“It belongs in a museum” vond Indy toen hij in 1912 stiekem in Utah de opgraving van het Cross of Coronado, genaamd naar Francisco Vasquez de Coronado, bijwoonde. In 1520 zou Coronado dat kruis hebben gekregen van conquistador Hernando Cortez. Indiana kon het kruis niet redden uit de handen van een rijkaard maar kreeg als troostprijs zijn fedora hoed van een avonturier die Indy’s geestdrift wel waardeerde. In 1938 kreeg Indiana het object opnieuw te pakken.

In 1919 gingen Indiana en zijn Belgische vriend Rémy Baudouin op zoek naar The Eye of the Peacock. Deze diamant zou eigendom zijn geweest van Alexander De Grote. De zoektocht leidde naar een dood spoor. Uiteindelijk zou Indiana de diamant bijna te pakken krijgen in 1935 in de Club Obi Wan in Sjanghai. Indy was ingehuurd door de gangster Lao Che om hem Nurhachi’s Ashes - de assen van de eerste Manchu Keizer van China - te bezorgen. Indiana had een deal gemaakt met Che om hem The Eye of the Peacock te geven in ruil voor de urne met de assen. Che bedotte Indiana echter door hem te vergiftigen. Door het tumult dat in de nachtclub ontstond, geraakte de diamant verloren en werden de assen van Nurhachi over de grond gegooid.

De vijf Sankara Stones zijn ooit door de Hindoe god Shiva aan Sankara (een invloedrijk Hindoe filosoof) gegeven. Met deze stenen moest Sankara het kwade bestrijden. Eén van deze stenen, genaamd Shiva Linga, belandde in een klein dorp in India. Indiana vernam in 1935 dat de locale Thuggee kult de steen had gestolen toen hij na zijn avontuur in Sjanghai in dit dorp terechtkwam. Jones vond drie van deze stenen terug in het Pankot Palace waar de Thuggee onder leiding van de hogepriester Mola Ram kinderen ontvoerden en hen in de mijnen lieten graven naar de twee ontbrekende stenen. De stenen waren kegelvormig en bevatten een diamant die gloeide wanneer de stenen werden samengebracht. Uiteindelijk kon Indiana Shiva Linga redden en terugbrengen naar het dorp.

Het Chachapoyan Fertility Idol was een gouden beeldje van een vruchtbaarheidsgodin dat Indy opspoorde in de jungles van Peru in 1936 dankzij notities van een archeoloog genaamd Forrestal. De Fransman René Belloq ontnam Indiana het beeldje meteen nadat hij het had ontdekt. Indiana was ontgoocheld dat hij het verloor maar later zou het toch eigendom worden van het museum.

“It is the Ark. If it is there, at Tanis... It is not something man was meant to disturb.”
De Ark des Verbonds is één van de beroemdste objecten die Indiana ooit ontdekte. In deze met goud overtrokken kist worden de twee stenen tafels bewaard waarop Mozes de originele tien geboden neerschreef tijdens de vlucht uit Egypte. Ook de magische staf van Aaron (Mozes’ broer) zou in de ark liggen. In 980 voor Christus bracht de Farao Shishak de Ark uit Jeruzalem mee naar de Well of the Souls in de stad Tanis. Omdat Hitler buitengewone interesse toonde in de Ark, kreeg Jones de opdracht van de CIA om de Ark te vinden. Een leger dat de Ark bezat, zou immers onoverwinnelijk worden. Om de juiste vindplaats te ontdekken, deed Indiana een beroep op de Headpiece of the Staff of Ra. Dat is een schijf met markeringen waardoor hij de juiste locatie kon vinden van de Well of the Souls. Indiana Jones bleek niet opgewassen tegen de Nazi’s in de strijd om de Ark. Toen de Nazi’s de Ark openden, raadde Indy aan om niet te kijken om het even wat er zou gebeuren. Toen Indiana en Marion Ravenwoord hun ogen openden, waren alle Nazi’s dood. De Ark werd naar het Area 51 magazijn gebracht waar de ‘topmensen’ van de CIA zich ermee zouden bezighouden.

Twee jaar later zou Indiana een ander legendarisch object vinden, namelijk de Heilige Graal. In de meeste verhalen is de Graal ofwel de beker waaruit Christus dronk tijdens het Laatste Avondmaal ofwel de beker waarmee het bloed van Christus werd opgevangen tijdens zijn kruisiging. De Graal werd voor het eerst genoemd in een roman uit de 12de eeuw. Het vinden van de Graal was een belangrijke queeste van de Ridders van de Ronde Tafel en de Graal was bijvoorbeeld ook het centrale thema in de beroemde roman De Da Vinci Code. De expert op het vlak van de graal was Henry Jones Senior, Indiana’s vader. Indiana verzamelde via het Graaldagboek van zijn vader en in de catacomben in Venetië verschillende aanknopingspunten om de Graal te vinden. Samen met zijn vader, die in Oostenrijk werd bevrijd uit de handen van de Nazi’s, ging Indiana op zoek naar de Graal in het Midden-Oosten. De beker bleek te rusten in de Canyon of the Crescent Moon. Om de Graal te bereiken moesten drie levensgevaarlijke proeven worden doorstaan. De Graal was een hele eenvoudige beker zonder pracht of praal waarmee Indiana zijn gewonde vader genas. De Graal mocht echter het zegel in de tempel niet verlaten. Toen dit toch gebeurde, vond er een aardbeving plaats waardoor de Graal opnieuw zoek raakte.

In 1957 ging Indiana op zoek naar de Crystal Skulls in Zuid-Amerika die naar het schijnt bovennatuurlijke krachten bevatten. Er bestonden zo’n twaalf schedels wereldwijd die elk over een andere kracht beschikten. Tijdens de Koude Oorlog waren het niet de Nazi’s maar agenten van de USSR die Indiana dwarsboomden.