INDEX ACHTERGRONDEN FRANSE FILMKOMEDIES
Al tientallen jaren worden er ieder jaar tientallen Franse komedies gedraaid. Ervaring genoeg dus en nog altijd bakken de Fransen er weinig of niets van. De Franse filmkomedie is een genre waar – behalve francofielen en Fransen zelf – de doorsnee liefhebber zijn neus voor ophaalt.
Rechtstreeks naar recensie: Tanguy | Le Dîner de Cons | Le Placard | Le Père Noël est une Ordure
Die slechte reputatie is er niet zomaar gekomen. Wie in zijn jeugd door zijn ouders gedwongen werd om op zondagmiddag de films met Louis de Funès of Bourvil te ondergaan, is getraumatiseerd voor het leven. Ook een overdosis aan Coluche of Pierre Richard heeft blijvende negatieve gevolgen. Onverwacht blootgesteld worden aan Lorànt Deutsch is levensgevaarlijk.
De meeste Franse komedies zijn luidruchtig, irritant en vermoeiend. 99% kan je met een gerust gemoed negeren. De kans dat je iets mist, is bijzonder klein. Ieder jaar is er wel een uitschieter of twee waar een gezonde mens wel degelijk keihard om moet lachen.
L’Auberge Espagnole, Mon Père ce Héros bijvoorbeeld of Podium en Bienvenue Chez Les Ch’tis. Sinds deze maand draait Dinner for Schmucks bij ons in de zalen. Dat is een Amerikaanse remake van Le Dîner de Cons. De ideale gelegenheid om vier filmkomedies op een rijtje te zetten die absoluut de moeite waard zijn: Tanguy, Le Dîner de Cons, LePlacard en Le Père Noël est une Ordure. Komedies die slagen in hun opzet: mensen doen lachen en genieten.
Moviegids zet deze editie vier Franse filmkomedies op een rijtje die absoluut de moeite waard zijn: Tanguy, Le Dîner de Cons, Le Placard en Le Père Noël est une Ordure.
Planeet Cinema is een online filmmagazine. We bekijken films zonder grenzen: oud of nieuw, populair of obscuur.
We geven graag nieuw schrijftalent de kans om online te publiceren.
Planeet Cinema beschikt over een uitgebreid archief van meer dan 6.000 artikelen sinds 1993.
HOME
RECENSIES
ACHTERGRONDEN
FESTIVALS
KLASSIEKERS
Met de hulp van een historica draaide de Franse regisseur Bruno Nuytten in 1988 een biopic over een van Frankrijks meest bekende vrouwelijke kunstenaars uit de negentiende eeuw. De gelijknamige film vertelt haar tragische levensverhaal begeleid door de dramatische muziek voor hoofdzakelijk strijkers van componist Gabriel Yared.
>>>
Quizvraagje voor bij de barbecue: wat hebben Mozes, Johannes de Doper, Marcus Antonius, Henry VIII, Michelangelo en God de Vader zelve gemeenschappelijk? Antwoord: ze werden allemaal op film vereeuwigd door Charlton Heston.
>>>
Een kunstschilder die in de tweede helft van de negentiende eeuw in het zog van het impressionisme op de kunstscène verschijnt, is Auguste Renoir. Deze Fransman die ongeveer 6000 schilderijen maakte, is echter niet de enige kunstenaar die Gilles Bourdos met de film Renoir in de verf zet.
>>>
Quoth the raven: ‘nevermore’. Edgar Allan Poe schreef de beroemde dichtregel in 1845, en sindsdien heeft zijn raaf de populaire cultuur niet meer verlaten. Als zelfs The Simpsons je gedicht opnemen in hun Treehouse of Horrorreeks, weet je dat je het als dichter gemaakt hebt.
>>>
Thierry Guetta is een Fransman die in Los Angeles een tweedehands kledingzaak heeft. Via via ontmoet hij een street art-kunstenaar en hij – notoir allesfilmer – springt bij en filmt alles. Meer street art-kunstenaars laten zich filmen. Een idee voor een documentaire is geboren. Maar er is iets loos. Guetta zal niet rusten voor hij alle kunstenaars heeft gefilmd. Hij ontmoet er veel. Maar er ontbreekt er een: Banksy, die intussen wereldberoemd is geworden met zijn ironische street art.
>>>
In 2012, meer dan 30 jaar na zijn dood, verschenen er plots twee films over het leven van Alfred Hitchcock. Het mag een wonder zijn dat het zolang geduurd heeft. Hitchcock was een mysterieus man en een gedroomd object voor een biopic.
>>>