INDEX >> ACHTERGRONDEN >>

THEMA - CINEMA CHILI
Het debuut van de Chileense Ed Wood

Matthias Van Wichelen | 29/05/2013

‘El Unico Clasico del Cine Chileno’ staat te lezen op de DVD-hoes van Azul y Blanco. Aan valse bescheidenheid heeft niemand iets maar de marketingman die het in zijn bol kreeg de zelfverzekerde slogan te koppelen aan deze miskleun van een film heeft dringend professionele hulp nodig.

Azúl y Blanco (Sebastián Araya)

Ook de woordspeling blinkt niet uit in spitsvondigheid. De Romeo en Julia-variant speelt zich af tegen de achtergrond van de Chileense voetbalclasico tussen Universidad de Chile (de blauwen) en Colo-Colo (de witten). Het gaat er ongemeen hard aan toe, zowel op als naast het veld, met opgefokte spelers en supportersclans die elkaar naar het leven staan.

Hoop gedoe
De film opent met de ondervraging van Paloma (Tamara Acosta). De mooie jonge vrouw is opgenomen in het ziekenhuis. Ze lijkt meer te weten over de recente – bloedige – botsingen tussen de harde supporterskernen van beide teams. Vragensteller van dienst is de legendarische Chileense doelpuntenmachine Iván Zamorano die zichzelf speelt in een korte scène. Zelfs die luttele minuten volstaan om te zien dat hij geen geboren acteur is. Houterig en geforceerd haspelt hij zijn dialogen af.

Wanneer de ex-voetballer uit beeld verdwijnt, volgt een lange flashback die verklaart hoe Paloma in het ziekenhuis is beland. Ze liet haar vrienden en familie achter in het noorden van Chili om een nieuw leven op te bouwen in Santiago. Daar wordt ze opgevangen door haar neef Lautaro (Ricardo Robledo), de leider van de harde supporterskern van Colo-Colo.

Al in de volgende scène staat Paloma enthousiast mee te hossen en te zingen in de spionkop. Na een reeks toevalligheden loopt ze Azúl (Juan Pablo Sáez) tegen het lijf. Het is liefde op het eerste gezicht, maar oh oh oh, zoals zijn naam het al weinig subtiel aankondigt, hoort hij bij de fanatieke aanhangers van de vijand. Miserie, ellende en een hoop gedoe is het onvermijdbare gevolg.

Om hun liefde een kans te geven, gaan ze op de vlucht. Een hele film lang willen zowel de witten als de blauwen hun vel, want seks met de vijand is echt niet ok. Sebastián Araya schreef ook het scenario van zijn regiedebuut. Hij castte zijn echtgenote als vrouwelijke hoofdrolspeelster en werkte voor de andere rollen met een mix van debutanten en soapacteurs. Het is er ook aan te zien.

Onmogelijk verhaal
Azul y Blanco dateert uit 2004 en Sebastián Araya heeft sindsdien maar één andere film gemaakt: El Lenguaje del Tiempo. Opnieuw met zijn eigen vrouw in de hoofdrol en opnieuw alles behalve een hoogvlieger. Dat laatste was enigszins voorspelbaar want in zijn eerste film zit helemaal niets dat doet vermoeden dat Araya enig talent heeft voor dit vak.  De helikopterbeelden van het gigantische voetbalstadion en de kleurrijke scènes van de supporters kunnen er nog mee door maar vanaf de eerste dialoog gaat het de foute kant op.

De cast bakt er niets van. Tamara Acosta en Juan Pablo Sáez doen geen moment geloven dat ze verliefd zijn, dat ze hun leven op het spel willen zetten om voor eeuwig bij elkaar te blijven. De bijrolacteurs schreeuwen en schmieren dat het een aard heeft. Hier is overduidelijk niet de fine fleur van het Latijns-Amerikaanse filmwereld aan het werk. Waarschijnlijk zou ook de allerbeste acteur ter wereld zich verslikken in de dialogen die hen in de mond gelegd worden, maar toch: het mag toch iets meer zijn dan dit. De meesten zijn overigens niet te zien in andere Chileense films en daar is niemand rouwig om.

Kwalijker zijn de klunzige beeldvoering en de rommelige montage die er voor zorgen dat het verhaal onmogelijk te volgen is. Na een poos is totaal onduidelijk welke bende zich waar bevindt en wie nu ook alweer wie aan het achtervolgen is. De talloze continuïteitsfouten stellen de kijker voor een loodzware opdracht. Voor een film die opgebouwd is als één lange klopjacht zijn dergelijke fouten fataal. Visueel is de film erg pover. De ongeïnspireerde vechtscènes zijn lachwekkend, de slow motions hebben geen toegevoegde waarde en de zoutloze vrijscènes leveren voor zover dat nog nodig was nodig het bewijs voor de spectaculaire onkunde van de regisseur.

Het droevige en ook wel zielige van Azul y Blanco is dat Sebastián Araya het heel erg lijkt te menen en er heilig van overtuigd lijkt te zijn dat hij grensverleggende cinema maakt. Het is een jammerlijke dwaling. Uiteindelijk heeft zijn film een stevig cultpotentieel. Het verhaaltje over het witte liefje met de blauwe bad boy is op een hilarische manier uitgewerkt.

Araya en Tamara Acosta – een prettige verschijning maar een belabberde actrice – hebben samen een dochtertje. Als ze het talent van haar ouders geërfd heeft, is maar te hopen ze zich ver weg houdt van alles dat met cinema te maken heeft.