INDEX >> ACHTERGRONDEN >>

CINEMA DADA
Maniac Cop - De dolle diender

Hans Dewijngaert | 11/06/2013

Ook ronduit slechte films kunnen meer dan vermakelijk zijn. In Maniac Cop vallen binnen het eerste kwartier drie slachtoffers. Pineut nummer drie wordt in nog wak beton geduwd en moet de volgende ochtend met een drilboor bevrijd worden. De moordenaar is groot, sterk en heeft een mes in plaats van een knuppel aan zijn politie-uniform geregen.

Maniac Cop (1988) past perfect in het rijtje ranzige exploitatiefilms die de jaren tachtig kleur gaven. Op het dvd-hoesje van de Cultproof-uitgave van Dutch Filmworks staat de Maniac Cop van dienst op de achtergrond met een bebloede hand en een bebloed mes. Een halfnaakte vrouw met enorme borsten en een gescheurd, doorschijnend kleedje schreeuwt het op de voorgrond uit. Zo gortig is de film nooit. Het is een typisch voorbeeld van een cover die spectaculairder is dan de inhoud.

B-thriller
Dat betekent niet dat er geen lol aan te beleven valt. Maniac Cop is een rechttoe-rechtaan film die snel uit de startblokken schiet. Een mooi meisje wandelt door de donkere straten van New York. Twee dommige Puerto Ricanen zitten haar op de hielen en vallen haar lastig. Gelukkig ziet het meisje in de verte het silhouet van een politieman opdoemen. Ze schreeuwt om hulp, maar in plaats daarvan grijpen diens enorme kolenschoppen haar rond de nek. Verbrijzeld strottenhoofd.

Wie op basis van informatie uit de film probeert te achterhalen wie of wat Maniac Cop nu eigenlijk is, krijgt een punthoofd. Is hij meer levend dan dood of meer dood dan levend? Of toch maar bovennatuurlijk? Hij krijgt tientallen kogels door de borst, maar geeft geen krimp. Een getuige meent dat hij niet ademt. In een flashback zien we dat de moordende agent vroeger Matt Cordell heette, voor hij in de gevangenis belandde en daar in de douche hard werd aangepakt.

Wraak is altijd uitstekende smeerolie voor de motor van een vuile B-thriller met B-sterren in de hoofdrol en B-makers achter de camera. Regisseur William Lustig had in 1988 zijn beste twee films al gemaakt: Maniac in 1980 en Vigilante in 1983. De ster van dienst is niet de titelrol (die werd gespeeld door Robert Z'Dar, een kerel met een vierkanten gezicht die precies in het soort films zou blijven spelen als zijn naam doet vermoeden), maar wel Bruce Campbell, net een cultster geworden met zijn rol van Ashley 'Ash' J. Williams in Evil Dead (1981) en Evil Dead II (1987).

Wandelende clichés
Campell speelt in Maniac Cop ook een politieagent – maar wel good guy Jack Forrest, al is hij verdachte nummer één als zijn vrouw vermoord wordt door de Maniac Cop. Het helpt Jack niet dat hij even daarvoor had liggen rollebollen met zijn maîtresse Theresa (Laurene Landon), ook politieagente en in dienst bij zedenzaken. Jack misstaat niet in een cast vol wandelende clichés: de inspecteur (Tom Atkins) is een treurwilg die een zelfmoordpoging achter de rug heeft, nadat zijn partner om het leven kwam. De kapitein (William Smith) praat met een stem die dieper zinkt dan Leonard Cohen en rauwer klinkt dan Tom Waits.

Ergens in de film oppert een personage “dat de hele stad naar de kloten gaat”. Het beeld is niet zo fijnbesnaard, maar het klopt wel. De burgemeester en de hoge omes van de politie spelen onder één hoedje en belazeren de boel. Onschuldige passanten zijn het slachtoffer van gratuit geweld. Het beeld van New York dat Lustig hier ophangt is weer maar eens niet zo fraai.

De finale van de film ontspint zich tijdens een drukke St. Patrick’s Day parade, waar Sam Raimi een cameo heeft en enkele scènes zou geregisseerd hebben. Blijkbaar was die parade een meevaller en filmden Lustig en Raimi er vooral omdat de gelegenheid zich nu eenmaal voordeed en niet omdat het zo in het scenario stond.

Dat typeert de no-nonsense aanpak van Maniac Cop en dat charmeert ook. Het is geen goeie film en de beoogde franchise kwam nooit echt van de grond (al waren er twee sequels). Maniac Cop werd geen Jason Voorhees of geen Freddy Krueger. Daarvoor bleek dit personage toch een beetje te oninteressant en vooral ook te saai. Maar de film staat wel garant voor anderhalf uur gniffelen en genieten, met als klap op de vuurpijl een dolle achtervolging met een politieauto.

Uiteindelijk neemt die auto, samen met de Maniac Cop, een fatale duik in het water. Wanneer het wrak wat later naar boven wordt getakeld, is de verbazing compleet: de dader zit er niet meer in. Nee, de kijker weet gelukkig beter. Hij houdt zich onder water verborgen; sluimerend, dreigend – om in de vervolgfilm weer toe te slaan.